CAFÉ LANGELO

Langelo’s Diner

Ik heb iets met de jaren vijftig, de tijd van de petticoats, rock-’n-roll, milkshakes, mooie klassieke auto’s zoals de Chevrolet Bel Air, maar vooral de muziek vind ik geweldig. Als we in die tijd hadden geleefd dan hadden we vast een diner gehad zoals in de film “Grease” ipv een oudbruin café en dat ik daar dan op rolschaatsen de bestellingen kwam opnemen met Jos achter de pannen met zo’n foute zonneklep op….Langelo’s Diner met een jukebox in de hoek en dat de mensen spontaan gingen dansen op de muziek van Chuck Berry.

We hebben een café, we hebben zelfs een restaurant want je kunt heel lekker eten in Langelo, de rolschaatsen daar waag ik me nu maar niet meer aan en die foute zonneklep gaat hem ook niet worden volgens mij…maar wat staat er sinds een paar weken te pronken in het café…..

juist een heuse echte originele authentieke jukebox! en nee niet eentje met CD’s, tuurlijk niet, nee met singeltjes want je stopt toch ook geen elektrische motor in een klassieke Ford Capri, je moet de geur van benzine en olie ruiken en geen geurloze batterij. Vroeger was alles beter zeggen ze wel eens want als je heel eerlijk bent wat heb je nu liever een vriendenboekje of een social media profiel, een handgeschreven brief of een Whats app bericht, een ansichtkaart op vakantie of een Instragram story, een knetterend haardvuur of een haardvuur via you tube, een boekenkast vol titels of een e-reader en zo moet ik dus ook de kraakjes bij een singel horen en niet het getik van je telefoon als je op spotify zoekt om het vervolgens naar je bluetooth speakertje te streamen of zoals mijn eigen originele authentieke echtgenoot Jos altijd zegt, die blauwe toeter.

Alieneke