Gejank
Twee geliefden die elkaar verliezen of juist elkaar terugvinden, een hondje die zijn baasje kwijtraakt, een personage wat lijdt aan een ongeneeslijke ziekte. Als ik de zin ït’s not over” hoor in de film ‘The Notebook” of toen Jack de hand losliet van Rose in de klassieker Titanic en ja zelfs bij de tekenfilm Bambi heb ik het.
Zodra er een emotionele scene in een film komt dan voel ik een brok in mijn keel, ik voel mijn ogen prikken en hup daar ga ik, de tranen biggelen weer over mijn wangen. Voorzichtig probeer ik nog of ik het kan redden met het knipperen van de ogen, even de andere kant op te kijken en soms zet ik de film zelfs even stil om weer op “krachten” te komen maar vaak tevergeefs.
Als ik het google word ik omschreven als een hoog sensitief persoon en dat mijn tranen geen teken van zwakte zijn maar juist superkrachtig, het lucht op en het toont mijn gevoelens. Tranen zorgen ervoor dat twee belangrijke stoffen vrijkomen waardoor je je opgeluchter kunt voelen: oxytocine en endorfine. Het is dus wetenschappelijk bewezen dat een behoorlijke huilbui goed is voor de mens.
Allemaal heel erg mooi maar ik vind het echt superlastig. Dan nog maar een keer google vragen wat ik hieraan kan doen.
Neem een slok water zodat je keel ontspant, adem in door je neus en uit door je mond, ga zuchten, probeer tot 10 te tellen, knipper met je ogen (heb ik al geprobeerd maar werkt echt niet), kijk scheel of rol met je ogen, ga bewegen, zoek iets om in te knijpen, hou je gezicht neutraal, ga rekensommen maken in je hoofd…
Dus als je de volgende keer iemand in de bioscoop ziet zitten die enorm scheel aan het kijken is, iemand naast haar gilt omdat hij of zij flink geknepen wordt, met haar handen boven haar hoofd zit te zwaaien en daarbij heel hard aan het zuchten is….dan kan het zomaar zijn dat ik het ben of iemand die deze column heeft gelezen!
Alieneke